Kabel koncentryczny (BNC), często nazywany „koncentrykiem”, składa się z dwóch koncentrycznych (czyli współosiowych) przewodów. Kabel ten jest dosłownie współosiowy, gdyż przewody dzielą wspólną oś. Najczęściej spotykany rodzaj kabla koncentrycznego składa się z pojedynczego przewodu miedzianego biegnącego w materiale izolacyjnym. Izolator jest okolony innym cylindrycznie biegnącym przewodnikiem, którym może być przewód lity lub pleciony, otoczony z kolei następną warstwą izolacyjną. Całość osłonięta jest koszulką ochronną z polichlorku winylu (PCW) lub teflonu. Kabel koncentryczny jest najczęściej określany przez wojskowy numer specyfikacyjny rozpoczynający się od liter RG. Kable o różnych numerach RG mają różne charakterystyki fizyczne i elektryczne i dlatego kabel wykorzystywany przez jeden typ sieci nie może współpracować z innym. Za pomocą koncentryka łączy się komputery szeregowo i nie potrzeba żadnych dodatkowych urządzeń.
Najczęściej używamy dwóch rodzajów kabli koncentrycznych zwanych popularnie cienkim koncentrykiem lub grubym koncentrykiem.

Cienki koncentryk

Cienki koncentryk (cienki ethernet) składa się z pojedynczego, centralnego przewodu miedzianego,
otoczonego warstwą izolacyjną. Jest to kabel ekranowany, a więc odporny na zakłócenia. W celu osłony przesyłanych
informacji przed wpływem pól elektromagnetycznych, jako ekran stosuje się cienką siatkę miedzianą. Maksymalna długość
jednego segmentu sieci realizowanej na cienkim koncentryku wynosi 185 metrów. Nie jest to odległość między poszczególnymi
komputerami, lecz pomiędzy jednym a drugim końcem sieci. Przepustowość 10Mb/s.

 

 
Gruby koncentryk

Gruby koncentryk (gruby ethernet) lub żółty kabel ze względu na to, że najczęściej ma żółty lub pomarańczowy kolor. Gruby ethernet składa się z pojedynczego, centralnego przewodu otoczonego warstwą izolacyjną, a następnie ekranującą siateczką oraz zewnętrzną izolacją. Maksymalna długość jednego segmentu sieci realizowanej na grubym koncentryku wynosi 500 metrów. Przepustowość 10 Mb/s.

Przygotowanie kabli BNC

Okablowanie za pomocą kabli koncentrycznych Należy przygotować kable
koncentryczne o odpowiedniej długości, nie zapominając o pewnej rezerwie, najlepiej
wymierzyć to prowadząc kabel tam gdzie on będzie zamontowany i uciąć go już po jego pociągnięciu
(gdy mamy dłuższą rolkę pozwala zaoszczędzić dużo kabla). Zakupione końcówki BNC powinny składać się
z trzech elementów: obrączki na końcówkę kabla, igły oraz właściwej końcówki. Na końcach sieci na kabel
zakładamy terminator (po jeden na każdym końcu sieci). Terminator (opornik o rezystancji dostosowanej do impedancji
kabla) zapobiega odbiciu sygnału przesyłanego ze stacji po dotarciu do końcówki, bez niego objawiałoby się to jako
powtórzenie transmisji. Absorbuje wszystkie sygnały docierające na koniec kabla, uniemożliwia zakłócenia i zamyka obwód.

Łączniki BNC umożliwiają szybkie łączenie i rozłączanie. Dostępne są trzy typy łączników BNC:
* obciskane,

* sworzniowe,

* śrubowe.
Łączniki obciskane dają najlepsze połączenia i powodują najmniej kłopotów w eksploatacji.
Zaletą łączników sworzniowych i śrubowych jest to, że nie wymagają przy instalacji specjalnych szczypiec obciskowych lub innych narzędzi poza zwykłymi kluczami maszynowymi. Jednak koszty wynikające z kłopotów, jakie mogą powodować przy eksploatacji mogą przeważać nad kosztami zakupu szczypiec.
Jeśli planujesz wykonywanie lub naprawę połączeń kabla koncentrycznego, zainwestuj w dobre szczypce obciskowe i urządzenie do zdejmowania izolacji z kabla. Szczypce powinny być dostosowane do używanego typu kabla koncentrycznego i powinny być w stanie ściskać zarówno środkowy sworzeń połączeniowy, jak i zewnętrzną tulejkę.
Instalacja łącznika BNC na kablu

Standardowy obciskowy łącznik BNC składa się z trzech części: korpusu, wewnętrznego sworznia oraz tulejki. Te części składowe mogą być niewymienialne pomiędzy różnymi typami i modelami łączników, więc lepiej nie mieszać części pochodzących od różnych łączników. Należy się również upewnić, że stosowany łącznik jest odpowiedni do używanego typu kabla koncentrycznego.

Aby zainstalować łącznik, należy postępować według następujących punktów:

* Nasuń tulejkę na koniec kabla.

* Zdejmij wierzchnią izolację z końca kabla o długości nieco ponad 1 cm, usuń siatkę lub folię ekranującą z nieco ponad 0,5 cm. kabla i zdejmij wewnętrzną izolację z trochę krótszego odcinka kabla. Przy pomocy dobrego, trójostrzowego urządzenia do zdejmowania izolacji oraz odrobiny praktyki można te czynności wykonać za jednym razem.

* Wewnętrzne żyłki kabla powinny być ciasno razem skręcone i nie postrzępione. Nasuń centralny sworzeń na wewnętrzną, przewodzącą część kabla. Upewnij się, że wszystkie żyłki wewnętrznego przewodu są wewnątrz środkowego sworznia łącznika (w razie potrzeby posłuż się szkłem powiększającym). Sworzeń powinien dochodzić aż do izolacji otaczającej wewnętrzny przewód kabla. Jeśli tak nie jest, centralny przewód wystaje za daleko lub sworzeń jest wadliwy.

* Zaciśnij sworzeń na wewnętrznym przewodzie kabla przy pomocy szczypiec. Upewnij się, że żadne części przewodu nie wystają na zewnątrz.

* Zainstaluj korpus łącznika tak, aby wystający rękaw wszedł pomiędzy wewnętrzną izolację a siatkę lub folię ekranującą. Wewnętrzny sworzeń powinien trafić w otwór w korpusie łącznika.

* Nasuń tulejkę tak aby ściśle przylegała do korpusu łącznika. Żaden kawałek przewodu ekranującego nie powinien wystawać pomiędzy korpusem łącznika a tulejką.

* Ustaw szczypce obciskowe na tulejce i zaciśnij tulejkę na kablu i łączniku. Ściśnij szczypce tak mocno, jak to możliwe.

schemat łączenia	wtyczka BNC
terminator	trójnik

Zalety kabla koncentrycznego:
* jest mało wrażliwy na zakłócenia i szumy,

* nadaje się do sieci z przesyłaniem modulowanym (szerokopasmowym),

* zapewnia większe prędkości niż nie ekranowany kabel skręcany,

* jest tańszy niż ekranowany kabel skręcany,

Wady kabla koncentrycznego:
* łatwo ulega uszkodzeniom,

* możliwość zastosowania danego typu kabla ogranicza impedancja falowa,

* różne typy kabla koncentrycznego wymagane przez różne sieci lokalne,

* trudny w wykorzystaniu,

* trudności przy lokalizowaniu usterki,